Υπάρχουν δύο τύποι anorexia: ο περιοριστικός, που χαρακτηρίζεται από νηστεία και αποχή από την τροφή, και ο βουλιμικός, με επεισόδια ανεξέλεγκτης πολυφαγίας που ακολουθούνται από εμέτους ή χρήση φαρμάκων (καθαρτικών, διουρητικών), προκειμένου να ελεγχθεί η πρόσληψη επιπλέον θερμίδων και να μην υπάρξει η παραμικρή αύξηση του βάρους σώματος.
O βουλιμικός τύπος είναι πιο επικίνδυνος λόγω των ηλεκτρολυτικών διαταραχών που μπορεί να προκύψουν από την κατάχρηση φαρμάκων και τους εμέτους. Ο περιοριστικός τύπος μπορεί να μην έχει απειλητικές για τη ζωή επιπτώσεις, έως τα τελικά στάδια.
Η anorexia είναι ύπουλη διαταραχή. Μπορεί να ξεκινήσει με μια απλή δίαιτα και πρόγραμμα γυμναστικής. Μετά την πρώτη απώλεια βάρους, η έφηβη αισθάνεται ικανοποίηση και θέτει συνεχώς στόχους για όλο και μεγαλύτερη απώλεια κιλών. Ακολουθεί η αμηνόρροια – η έλλειψη οιστρογόνων μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια οστίτη ιστού, ακόμη και σε οστεοπόρωση σε αυτή την τόσο νεαρή ηλικία !!! Σε αυτό το στάδιο μεταβάλλεται η ψυχοσύνθεση, το άτομο απομονώνεται, αφοσιώνεται απόλυτα στο «στόχο» της συνεχούς απώλειας βάρους και αντιπαθεί οποιονδήποτε επιχειρεί να διακόψει το φαύλο αυτό κύκλο. Παρατηρούνται απίσχναση, αφυδάτωση, υποθερμία, βραδυκαρδία και οιδήματα στα κάτω άκρα. Παρ’ όλα αυτά η έφηβη μπορεί να έχει πλήρη σωματική και πνευματική δραστηριότητα και να μην αισθάνεται καθόλου άρρωστη. Δεν θέλει να επισκεφθεί ιατρό και αρνείται οποιαδήποτε βοήθεια.
Η αντιμετώπιση της νευρογενούς ανορεξίας είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Οι κοπέλες αυτές παγιδεύονται σε ένα σύνθετο πλέγμα διαταραχών χωρίς επιστροφή. Είναι πολύ κουραστικές για το περιβάλλον τους και συχνά λένε ψέματα ή εξαπατούν προκειμένου να συνεχίζουν ανενόχλητες την συνεχή απώλεια βάρους (που είναι και ο μοναδικός τους πλέον σκοπός). Το δύσκολο εγχείρημα της αντιμετώπισης αφορά ομάδα που αποτελείται από παιδίατρο-εφηβίατρο, παιδοψυχίατρο και διαιτολόγο. Το πρώτο στάδιο αφορά την αποκατάσταση των σωματικών λειτουργιών και του σωματικού βάρους σε φυσιολογικά επίπεδα. Μόνο εάν αποκατασταθεί ικανοποιητικά η σωματική κατάσταση μπορεί η ψυχική σφαίρα να επανέλθει κατά το δυνατό και να επανακαθιερωθούν φυσιολογικές διατροφικές συνήθειες. Η θεραπεία είναι πολύ δύσκολη σε εξωτερική βάση και συχνά απαιτείται μακρά νοσηλεία λόγω της δυσκολίας συνεργασίας με τις ασθενείς. Απόλυτη ίαση δεν υπάρχει. Ύφεση παρατηρείται στο 40% των ασθενών, απλή βελτίωση στο 30% και επιδείνωση στο 20%. Σε 10% των περιπτώσεων η νόσος έχει μοιραία κατάληξη.
Η ανορεξία είναι νόσημα της ψυχής. Ουσιαστικά πρόκειται για την προδοσία του σώματος από την ψυχή. Έμφαση θα πρέπει να δοθεί στην πρώιμη ανίχνευση της διαταραχής, από την οικογένεια ή το γιατρό που παρακολουθεί την κοπέλα, ώστε να υπάρξει η ευκαιρία έγκαιρης παρέμβασης πριν την πλήρη εγκατάσταση της νόσου και έτσι επιτυχέστερη αντιμετώπιση. Για όλα τα παραπάνω σημαντική είναι η γνώση των χαρακτηριστικών συμπτωμάτων της ανορεξίας, όχι μόνο από την ιατρική κοινότητα, αλλά και το ευρύτερο κοινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου